Aangezien mijn burn-out de reden is dat ik eindelijk gestart ben met dierenfotografie en ik het meerdere keren heb genoemd, dacht ik misschien is het goed om het hele verhaal te delen.
Mocht je nou niet willen lezen, ik heb dit hele verhaal (niet woord voor woord) ook verteld en opgeslagen in een highlight op mijn IG. Ik heb het opgedeeld in hoofdstukjes, zodat je makkelijk een andere keer kan verder kijken (je moet alleen even doorklikken, ik wilde geen 100 highlights over mijn burn-out).
Ik ben nu (6/11/23) een dikke 1,5 jaar onderweg en voor m'n gevoel ben ik er slechter aan toe dan aan het begin. Daarnaast zit er op het moment ook nauwelijks tot geen vooruitgang in. Nou heb ik laatst met de POH gezeten en ookal zit er qua fysiek en vermoeidheid geen vooruitgang in, ik ben wel een hoop dingen aan het verwerken en een plaatsje aan het geven, wat mede oorzaak zou kunnen zijn van deze "stilstand".
Acceptatie... het belangrijkste woord denk ik. En wie niet luisteren wil... die moet maar voelen. En dat heb ik geweten, ik zit op de blaren om er nog maar eens een (half) spreekwoord in te gooien.
Maar goed laten we bij het begin beginnen, want er is een reden dat het gaat hoe het nu gaat. Of er zijn genoeg redenen moet ik eigenlijk zeggen.
Ook hier ga ik het in hoofdstukjes/verschillende losse blogs opdelen om het overzichtelijk te houden.
De Aanloop
Als ik terugkijk is deze burn-out al heel lang in de maak. Ik denk dat de aanloop hiernaartoe begonnen is tijdens dat ik de master sportfysiotherapie aan het doen was. Ik heb tijdens deze 3 jaar maar 1 week per jaar vakantie gehad. Ik heb de andere weken opgenomen voor mijn lesweken. Waarom ik hier nooit met mijn werkgevers over gezeten heb, al sla je me dood. Als ik eraan terugdenk verklaar ik mezelf nog steeds voor gek.
Dat ik besloot met deze studie te starten werkte ik als ZZP-er bij 2 a 3 verschillende praktijken. Net voordat het lesjaar ging beginnen kreeg ik een waarneming bij de praktijk waar ik nu nog steeds werk. Deze waarneming werd al snel een fulltime baan in loondienst, waardoor ik al mijn andere ZZP diensten stop heb gezet.
Ik had dus naast mijn fulltime baan, 3 lesweken van 6 dagen achter elkaar (maandag t/m zaterdag 9:00-17:00) en daarnaast natuurlijk een hele hoop lesopdrachten die je zelfstandig moest maken ter voorbereiding en verwerking.
In 1 woord: slopend.
Echt wel een aantal breakdown momentjes gehad dat ik niet meer wist hoe ik het allemaal moest gaan doen. Maar wat doe je dan? Tranen drogen, een lijstje maken, schouders eronder en gaan.
En dat werkte prima, ik heb alles netjes binnen de 3 jaar afgerond. Ik had dan ook voldoende motivatie, omdat ik de opleiding zelf heb betaald en ik niet ook nog eens opnieuw inschrijfgeld wilde betalen. Het zijn allemaal particuliere opleidingen, dus echt niet goedkoop.
Ook weer zo'n puntje... waarom heb ik dat niet besproken met mijn werkgevers? Eigen boontjes doppen, voor jezelf zorgen, niet om hulp willen vragen, niet afhankelijk willen zijn... Ik denk dat ze voor veel mensen wel herkenbaar zullen zijn.
Als je dan klaar bent valt die drukte ineens weg. Bergen met vrije tijd. Even bijkomen van alles. Maar als ik echt eerlijk ben, ben ik nooit meer helemaal op mijn oude energie niveau gekomen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik kon alles doen wat ik wilde. Stappen, sporten, werken etc. Maar toch stiekem heb ik het gevoel dat het hier begonnen is.
De Oorzaak
Een burn-out wordt vaak geassocieerd met werk. Het is een overbelasting waar niet goed naar gehandeld wordt. De overbelasting blijft dus.
Waardoor die overbelasting veroorzaakt wordt is voor iedereen verschillend. Zo is ook de ernst en het verloop voor iedereen anders. De eerste vragen die ik altijd krijg zijn: "vind je je werk dan wel echt leuk?" of "hoe is de situatie op het werk?".
Zoals ik al had aangegeven was mijn burn-out voor mijn gevoel al een aantal jaar in de maak, maar mijn werk was zeker niet hoofdoorzaak. Natuurlijk speelde dit wel een rol, maar de druppel is de stress geweest rondom onze bruiloft. Daarnaast het feit dat ik een persoon ben dat als iets gedaan moet worden, ik de knop omzet en zorgt dat het gedaan wordt. Maakt niet uit wat het mij kost.
Hele goede eigenschappen opzich... maar niet altijd als het om je eigen gezondheid gaat.
Ik zal alle factoren en hoe die hebben bijgedragen proberen duidelijk op een rijtje te zetten.
De Bruiloft
Het klinkt misschien een beetje gek dat iets wat "de mooiste dag van je leven" moet zijn, de reden is van mijn burn-out, maar ik denk dat als je dit stukje gelezen hebt, dat het dan wat duidelijker is.
Mijn man en ik zouden juli 2020 gaan trouwen. Als jullie deze datum horen, dan kunnen jullie al raden wat er mis ging... Juist corona. Helaas kon onze bruiloft niet doorgaan zoals wij het voor ogen hadden en hebben we besloten om deze een jaar te verschuiven.
Een ontzettende teleurstelling natuurlijk, maar het was niet anders. Wij wilde een groot feest en dat was absoluut geen optie.
Het jaar erop zag het er positief uit met het testen, de vaccinaties en het steeds meer opengaan van horeca etc.
Ik moet zeggen het is wel een heel gedoe geweest, want iedere keer kwam er een nieuw pakket met aanpassingen waardoor we weer vanalles moesten veranderen. Ik heb in een jaar tijd in totaal iets van 9 versies van onze bruiloft uitgewerkt...
2 (of 3) weken voor de bruiloft werd het testen voor toegang ingevoerd. Wij natuurlijk helemaal gelukkig, iedereen kon komen, geen beperkingen, een feest, alles wat we wilden en de reden waarom we het een jaar hadden uitgesteld.
Voor wie nog een beetje weet hoe dit is verlopen is het volgende stukje geen verrassing. Voor wie het niet meer weet: het eerste weekend met testen voor toegang ging voorbij en het was een ramp. Mensen kopieerden de QR codes en het ging weer volledig mis. Het gevolg... alles werd teruggedraaid én we kregen nog wat extra regels.
Daar ging ons feest... we moesten vaste plekken, je mocht eigenlijk niet eens staan, geen live muziek, geen DJ, niets...
Ik ben m'n bed in gegaan en heb alleen maar liggen janken. Ook de volgende dag heb ik grotendeels in bed doorgebracht. Ik had er zoveel energie inzitten en het was allemaal voor niets. Ik was op, gesloopt en er helemaal klaar mee.
Uiteindelijk heeft mijn hubby een plan bedacht en dat hebben we doorgezet. We moesten daarmee het hele schema van de bruiloft omgooien (zo jammer van de uitnodigingen...) en een hoop mensen afzeggen. De stress alleen al van wie mag er wel en niet komen... daarna het iedereen vertellen... hoe gaan mensen reageren etc.
2 jaar plannen, aanpassen etc. en op de valreep valt je droomdag alsnog in duigen.
Vervolgens halsoverkop naar de locatie (Het Ruiterhuys), om daar alles weer door te spreken en aan te passen.
Shoutout naar Angelique, zij heeft ons die 2 jaar echt supergoed geholpen! Zij is uiteindelijk ook de hele dag op de bruiloft aanwezig geweest om alles in goede banen de leiden.
Onze allergrootste fout is geweest om de communicatie rondom de bruiloft zelf toe doen en niet via de ceremoniemeester (iets met controlfreak). Ik kan maar één ding zeggen: DOE HET NIET!
Hierdoor kwamen namelijk alle reacties en vragen ook bij ons terecht. Naast dat het ontzettend veel tijd kost om alle vragen te beantwoorden. Is het ook frustrerend om alles 100x te herhalen, ookal is het naar andere mensen. Daarnaast krijg je ook reacties te lezen die je liever niet leest, of in ieder geval misschien wat genuanceerder zou krijgen via een ceremoniemeester.
De dag zelf: het weer was prachtig! Mijn haar, make-up super. Klein beetje stress om de bloemen en versiering, maar met wat hulp van vriendinnen is dit helemaal goed gekomen. Dus los van het "niet alles gaat zoals gepland" was het een supermooie dag.
Dit is hoe ik er nu, na een aantal gesprekken met een psycholoog, op terug kan krijgen.
Daarvoor moest ik mezelf echt dwingen om de positieve dingen te noemen. Er hing voor mij zo ontzettend veel negativiteit rondom de voorbereidingen, aanpassingen, reacties etc., dat dat zo op de voorgrond stond. En ik kon dat niet loslaten.
Natuurlijk blijven de nare dingen naar, maar ze hebben niet meer de overhand.
Dit is voor mij, denk ik, echt de druppel geweest, ookal ben ik pas een jaar na dato ingestort.
Mijn Werk
Naast het onmogelijk maken van het plannen van de bruiloft, betekende corona ook dat het heel veel drukker werd op mijn werk (fysio).
We zijn in het begin 6 weken dicht geweest en hebben we online consulten gedaan, maar daarna gewoon weer aan het werk.
We hadden op een gegeven moment wachtlijsten. Nou ben ik echt een controlfreak en kan ik er slecht tegen als ik mensen niet de zorg kan bieden die ik vind dat nodig is, maar hierdoor werd het nog moeilijker.
Voor dit alles sliep ik altijd al slecht en was ik heel vaak moe (overbelastings-signaaltje). Maar het werd steeds erger en erger.
Mijn lontje steeds korter en korter. Sowieso waren mijn emoties steeds minder voorspelbaar.
Eigenlijk had ik al eerder rust moeten pakken, maar ja al die patiënten al die drukte... waar moeten ze dan heen?
De grens was bereikt toen ik met tranen in mijn ogen op het werk om een of ander klein dingetje. Ik weet niet eens meer wat het was, een pen die voor de zoveelste keer niet op z'n plek lag oid. Ik heb me ziek gemeld en ben naar huis gegaan. Dit was een woensdag 23 maart 2022. Dus 3/4 jaar na de bruiloft.
Voor nu eindigt mijn verhaal hier even. Ik zal het verloop, *SPOILERALERT* mijn terugval en wat andere dingen delen in een volgend blog.