Aangezien mijn burn-out de reden is dat ik eindelijk gestart ben met dierenfotografie en ik het meerdere keren heb genoemd, dacht ik misschien is het goed om het hele verhaal te delen. Dit is deel 2, deel 1 kan je hier lezen.
Mocht je nou geen zin hebben om alles te lezen, ik heb dit hele verhaal (niet woord voor woord) ook verteld en opgeslagen in een highlight op mijn IG.
Samenvatting
- 2020 corona, bruiloft ging niet door;
- Ondertussen werd het drukker op het werk;
- Juli 2021 al het gedoe rondom de bruiloft;
- Alle negatieve emoties die bleven hangen, plus nog steeds druk op het werk. 23 maart 2022 was het klaar.
Opbouw en Terugval
Maart '22
Ik ben 1.5 week thuis geweest en ben daarna 3 halve dagen gaan werken. Ik werkte normaal 4 dagen van 8:00 tot 18:00.
Mensen om me heen (incl. m'n werkgever) hebben gevraagd of ik het wel zeker wist, maar ik ben niet goed in thuis zitten, zeker niet als ik weet dat mijn patiënten anders niet gezien worden.
Ik heb dit heel langzaam opgebouwd naar 3 dagen van 8:00 tot 16:30. Steeds een uurtje administratietijd erbij en daarna dat omzetten naar patiënten en zo door.
December '22
De gesprekken met de psycholoog waren gestopt, want het ging goed. Ik wist wat ik moest weten en moest het toch echt zelf doen.
Februari '23
Ik merkte dat de opbouw naar 16:30 zwaar viel, maar de bedrijfsarts zei dat ik het nog even moest aankijken. We waren net terug van vakantie. Deze extra uren hebben we ook meteen gevuld met patiënten en niet eerst administratietijd, omdat het eigenlijk best goed ging.
Ik merkte dat ik steeds weer eerder moe werd op de dag. De volgende opbouw naar 17:30/18:00 heb ik uitgesteld.
Ik heb deze uren 2 maanden gewerkt, totdat het op een gegeven moment gewoon weer echt niet meer ging (april '23).
Ik had gewoon op de rem moeten trappen, maar dan moest ik mensen (en mezelf) weer teleurstellen en het voelt dan toch als falen of aanstellerij... De grootste valkuil van veel mensen denk ik. Maar ja, wie niet horen wil, moet voelen...
Ik dacht dat ik in maart '22 mijn dieptepunt had bereikt qua vermoeidheid en dergelijke, maar het bleek nog veel erger te kunnen. Naast dat mijn hoofd niet lekker functioneerde, ging nu ook mijn lichaam echt protesteren. Waar ik in '22 nog kon sporten om mijn hoofd leeg te maken en te ontspannen, werd ik nu duizelig met de minste belasting, zelfs met wat sneller wandelen al. Nog sneller hoofdpijn, prikkels al helemaal een drama, emotioneel om alles en niets en natuurlijk moe, moe, moe.
Opnieuw opbouwen (?)
Na 6 weken thuis ben ik per juni weer begonnen met 2, i.p.v. 3, halve dagen van 9:00 tot 13:45, zodat ik 2 pauzes heb op een dag.
Door mijn terugval moest halsoverkop het 2e spoor traject nog opgestart. Dit was eerst niet nodig, want het zag er allemaal goed uit, maar helaas.
Dit hield in dat ik second opinion moest bij de psychiater om te kijken of er geen onderliggende oorzaak was voor mijn terugval. Ik moest een belastbaarheidsonderzoek doen bij de neuropsycholoog en ik kreeg een reïntegratiecoach.
Ik had zelf ook al weer contact op genomen met mijn psycholoog, maar die gaf aan dat ik beter eerst even de onderzoeken kon doen, omdat het anders allemaal wel erg veel werd.
Van de psychiater kreeg ik te horen dat er geen onderliggende oorzaken waren, behalve dan dat ik niet heb geluisterd naar de signalen van mijn lichaam en finaal over mijn grenzen ben gegaan. En dat ik niet perse naar de psycholoog hoefde, maar dat de POH ook voldoende was (heel fijn, want dat scheelt een hoop centjes en mijn salaris was weer behoorlijk teruggevallen, omdat ik nu weer 100% ziekgemeld was).
Het belastbaarheidsonderzoek bestond uit een soort IQ testjes, om te kijken of je nog functioneert op je opleidingsniveau. En een gesprek over het verloop en de klachten die ik had.
Uit de testjes kwam niet veel bijzonders, ik functioneerde nog steeds op niveau. Wat ik wel apart vond was dat de test waarvan ik dacht dat ik hem het beste had gedaan, dat die het slechtste was en de gene waarvan ik dacht "nou dit is drama", die had ik het beste gemaakt.
Uit het geheel kwam een FML (Functionele Mogelijkhedenlijst) en aan de hand van die lijst worden er dan beslissingen gemaakt omtrent mijn huidige functie, de opbouw en zoeken naar passend werk met de reïntegratiecoach.
Na deze onderzoeken is er nog een gesprek geweest met de arbeidsdeskundige en mijn werkgever om te kijken welke mogelijkheden er zijn binnen het bedrijf en extern qua "passend werk".
De reïntegratiecoach is vanaf het begin van het 2e spoor traject ongeveer 1x per 2 weken langs gekomen. Het heeft allemaal even geduurd, want hij moest een plan van aanpak schrijven, maar daarvoor had hij alle gegevens nodig van de bovengenoemde onderzoeken. Volgens mij is het sinds september allemaal compleet. In de tussentijd heb ik allerlei vragenlijsten ingevuld en zoekprofielen gemaakt voor vacatures etc.
Het is voor mij heel lang onduidelijk geweest hoe ik nou verder moest, want het begrip "passend werk" heb ik wel 1000 keer gehoord van verschillende mensen, maar er is mij nooit echt duidelijk uitgelegd wat dat nou inhoudt.
Uiteindelijk is de conclusie van de reïntegratiecoach: theoretisch zijn er mogelijkheden, maar in de praktijk gaat niemand me aannemen voor de uren die ik nu kan werken in een functie die ik daadwerkelijk kan uitvoeren.
Naast dit alles loop ik sinds het gesprek met de psychiater ook nog bij de POH en volg ik ACT (Acceptance and Commitment Therapy). Ik moet zeggen: echt een aanrader. Ik was heel sceptisch, maar heb er toch een hoop handige dingen van geleerd.
Zoals je kunt begrijpen is dit best een hoop, zeker als je nog aan het dealen bent met het feit dat je wéér thuis zit en nu nog minder kan dan een jaar daarvoor.
Maar goed. Mentaal, qua acceptatie ben ik een stuk gegroeid. Fysiek lijkt het ietsje beter te gaan, waar ik ontzettend blij mee ben! Ik heb 2 wedstrijden gevoetbald (helaas gaan we nu de winterstop in) zonder mentale nasleep. Ik heb natuurlijk wel giga spierpijn gehad na al die maanden niet sporten.
Dit sprongetje voorwaarts is echt pas sinds december. Helaas gaat het qua prikkelverwerking nog hetzelfde. Dus mijn werk als fysio, feestjes, überhaupt wat langer met iemand kletsen is nog zeer vermoeiend. Hoe meer mensen, of hoe intensiever, hoe sneller ik vermoeid raak.
En dat is eigenlijk waar we nu zijn...
Ik heb net de brief van het UWV binnen voor de aanvraag van de WIA... dus dat gaat toch ook echt gebeuren nu... allemaal heel spannend.
Ik heb nog een blog geschreven over de klachten die ik heb ervaren/ervaar tijdens deze burn-out, wat wel en wat niet heeft geholpen en natuurlijk hoe de huisdierenfotografie in dit plaatje past. Deze kan je hier terugvinden.
Voor de rest zal ik updaten als er nog hele spectaculaire dingen gebeuren... Hoe het loopt met de WIA-aanvraag en hoe daarna verder.
Bedankt voor het lezen!